Η συνήθεια να πίνεις ένα φλιτζάνι τσάι όλη τη μέρα, οποιαδήποτε ώρα δεν είναι ελληνική. Δεν ξέρω για αλλού όμως στην Αγγλία ακόμη και να μην έχεις πάει καθόλου, αρκεί να παρακολουθήσεις μια ταινία στο σινεμά ή στην τηλεόραση και νιώθεις πως όπως θα πίναμε ένα ποτήρι νερό, οι Άγγλοι μάλλον έτσι sip all time every time το τσάι τους. Που έχει τόσες γεύσεις και προελεύσεις ώστε σίγουρα βρίσκεις κάποιο που σου ταιριάζει στη γεύση ή στην ώρα που το πίνεις. Και βέβαια το τσάι πάντα σερβίρεται από την τσαγιέρα του, ποτέ κατευθείαν από τον βραστήρα στο φλιτζάνι. Όπως επίσης...

  Αυτές οι σκέψεις και η παρουσίαση του γλυκού έπρεπε να γίνουν μια εβδομάδα νωρίτερα. Ουπς!!! Έτσι θα το ονομάσω αυτό το κέικ με μήλα και χουρμάδες που έγινε τεράστιο, εντυπωσιακό, έχει μια απίθανη συγγένεια με το αγαπημένο sticky toffee pudding της μικρής μου κόρης, αλλά θέλει επειγόντως παρέα για να φαγωθεί. Γι’ αυτό το απόγευμα που θα γιορτάσουμε τα γενέθλια της αδελφής μου θα το κουβαλήσω μαζί μου για να το κεράσει μαζί με την τούρτα και τα άλλα καλούδια της. Άλλη μια μέρα του περίφημου Όχι (28 Οκτωβρίου) ξημέρωσε και άλλη μια γλυκιά γιορτή, η πρώτη του χειμώνα...

Αυτή είναι μια παλιά συνταγή που ανακάλυψα εδώ και κάποια χρόνια στο τετράδιο της μαμάς μου. Ας πούμε πως την έχω κάπως ανανεώσει και ενώ την κάνω με πολλές παραλλαγές, για σήμερα πρόσθεσα μέσα σε κάθε παστιτσάκι λίγη μαρμελάδα και ένα φρούτο του δάσους, ένα κατακόκκινο σμέουρο, σαν μια μικρή έκπληξη. Τα μικρά αυτά αέρινα κεκάκια είναι πεντανόστιμα και το ιδανικό πρωινό μαζί με έναν φρεσκοστυμμένο χυμό.

Προχωρούσαμε όλοι ξαναμμένοι από τη ζέστη και την περιέργεια γι’ αυτό που ήρθαμε να δούμε εκεί στην ανοιχτωσιά, σε ένα μικρό καταπράσινο λοφάκι, μισή ώρα έξω από την πόλη. Μια τέλεια πολύχρωμη ομάδα μικρών μαθητών – εξερευνητών της φύσης με μένα μαζί. Με τα καπέλα τους, τις κουκούλες φορεμένες στο κεφάλι για τον υπερβολικό απριλιάτικο ήλιο, τα ξυλαράκια στα χέρια και τις φωνές ενθουσιασμού για κάθε μικρό περίεργο κοκαλάκι ή πετραδάκι που πάνω τους σκόνταφταν ή ακόμη και ένα αγριόχορτο που φύτρωνε διαφορετικό από αυτά που ήξεραν, σε όλη τη διαδρομή. Περπατούσαμε ανάμεσα σε μικρά υψωματάκια γεμάτα χαμομήλια και παπαρούνες...

Πάσχα χωρίς τσουρέκι και κόκκινα αυγά δεν νοείται. Κάθε χρόνο λέω, φυσικά και δε θα μπω στη διαδικασία να φτιάξω ζύμη παραδοσιακά αλλά θα πάρω έτοιμο.  Γιατί καθώς περνώ από τα ζαχαροπλαστεία της γειτονιάς μου, μυρίζω και βλέπω καταπληκτικά τσουρέκια με τόσα σχέδια επάνω και αυγουλάκια, σοκολατάκια, κοτοπουλάκια που μόνον με το μάτι τυχαία που τα σκανάρω, είμαι σίγουρη πως θα ταιριάσουν τέλεια στο πασχαλινό τραπέζι. Έτσι έρχεται Μεγάλη Τετάρτη πρωί. Και σαν υπνωτισμένη, τρέχω να βρω τα πιο φρέσκα αυγά και το καλύτερο μέγεθος, το σωστότερο αλεύρι που πάντα με προβληματίζει, το τέλειο βούτυρο για να φτιάξω τσουρέκια. Πάνε...