Προχωρούσαμε όλοι ξαναμμένοι από τη ζέστη και την περιέργεια γι’ αυτό που ήρθαμε να δούμε εκεί στην ανοιχτωσιά, σε ένα μικρό καταπράσινο λοφάκι, μισή ώρα έξω από την πόλη. Μια τέλεια πολύχρωμη ομάδα μικρών μαθητών – εξερευνητών της φύσης με μένα μαζί. Με τα καπέλα τους, τις κουκούλες φορεμένες στο κεφάλι για τον υπερβολικό απριλιάτικο ήλιο, τα ξυλαράκια στα χέρια και τις φωνές ενθουσιασμού για κάθε μικρό περίεργο κοκαλάκι ή πετραδάκι που πάνω τους σκόνταφταν ή ακόμη και ένα αγριόχορτο που φύτρωνε διαφορετικό από αυτά που ήξεραν, σε όλη τη διαδρομή.

Περπατούσαμε ανάμεσα σε μικρά υψωματάκια γεμάτα χαμομήλια και παπαρούνες και ακούγαμε τις φωνές των πουλιών, σταματούσαμε και λέγαμε: σςςςς, να ακούσουμε τον κούκο, σταματήστε να ακουστούν τα κελαηδήματα των πουλιών. Ο σκοπός που μεταφερόμασταν πέρα στο μικρό λοφάκι ήταν πρωτόγνωρος για όλους μας.  Θα απελευθερώναμε στη φύση έναν πολύ ζωηρό σκαντζόχοιρο που γνωρίσαμε μόλις μία ώρα πριν μέσα στο δωμάτιο, όπου έζησε τους τελευταίους έξι μήνες. Μέσα σε ένα μικρό καταφύγιο-νοσοκομείο δηλαδή, που με πολλή φροντίδα και μεράκι έστησε μια εθελοντική ομάδα με το όνομα: Δράση για την άγρια ζωή.

Ο μικρός σκαντζόχοιρος μόλις ενός έτους θα επέστρεφε με όλη αυτήν τη δόξα στο φυσικό του περιβάλλον, πιο δυνατός και υγιής και εμείς θα ήμασταν παρόντες μάρτυρες σ’ αυτήν την τόσο ωραία στιγμή.  Καταπληκτικός καιρός και μια θαυμάσια μέρα. Και λίγο πριν φτάσουμε στον καθορισμένο τόπο, καθώς γύρισα το κεφάλι είδα πίσω μου έναν ξανθό πιτσιρίκο με μια ολόκληρη ρίζα με χαμομήλια που την έβγαλε μαζί με τα χώματα και την κρατούσε πολύ ευλαβικά μπροστά του. «Τα πάω στη μαμά μου, της αρέσει πολύ το χαμομήλι το βράδυ, μυρίστε τι ωραία που μυρίζει!», και δεν τα άφησε από το χέρι του όλη την ώρα της τελετουργίας της απελευθέρωσης. Αλλά μέσα στο λεωφορείο της επιστροφής έσκυψε και τελείως εμπιστευτικά μου είπε: «δυστυχώς μου σκόρπισαν τα χαμομήλια, κάτω από το κάθισμα…μάζεψα όσα μπορούσα…»

Γι’ αυτό έφτιαξα σήμερα τα κεκάκια με τα χαμομήλια. Γιατί μου θυμίζουν αυτά που μαζεύτηκαν λίγο πριν την Πρωτομαγιά και μπορεί να σκορπίστηκαν τόσο αδέξια αλλά πήγαιναν με τόση τρυφερότητα για μια αγαπημένη μαμά.