ή πώς να τα ονομάσω αλήθεια; Επίπεδα, στρόγγυλα γυαλάκια… πολύ νόστιμα!!!!! Στην πραγματικότητα ονομάζονται arlettes- αρλέτς και είναι μια παλιά συνταγή που ενώ είχε ξεχαστεί στα βιβλία συνταγών ξαναήρθε στο προσκήνιο χάριν του σεφ Paul Hollywood σε μια αρκετά ενδιαφέρουσα εκπομπή που παρακολουθώ τελευταία. Αυτά τα μπισκοτάκια είναι πολύ εθιστικά. Aν δεν τελειώσουν από το κουτί δεν πρόκειται κανείς να ησυχάσει στο σπίτι. Είναι φτιαγμένα από homemade σφολιάτα με λίγη υπομονή, κανέλλα και ζάχαρη. Απαραίτητο εργαλείο το ψυγείο γιατί η ζύμη πηγαινοέρχεται συχνά σε αυτό και ο κοντός πλάστης μια που πρέπει με αυτόν να τα απλώσετε τόοσο μα τόοσο...

Αυτές είναι κάποιες λέξεις που όταν ήμουν μικρή δεν τα είχε κανείς στο λεξιλόγιό του και πολύ περισσότερο στη θύμηση της γεύσης του. Ή πιο σωστά τη λέξη φραμπουάζ την αποδίδαμε παλιά και με σιγουριά στις φράουλες! Πρώτη φορά είδα σμέουρα στην Αγγλία, σε μια απίθανη σούπα με κόκκινα φρούτα στην οποία είχε προστεθεί μια ολοστρόγγυλη μπάλα σαντιγί και σερβιριζόταν σαν επιδόρπιο σε πορσελάνινα μπολάκια. Μόνον την είδα αυτήν την σουπίτσα γιατί παρά το ότι μου αρέσει να δοκιμάζω περίεργες, καινούριες γεύσεις στα κόκκινα φρούτα είχα και ίσως έχω μια πολύ συγκροτημένη άποψη: τα αποφεύγω γενικά! Βέβαια από τότε που...

Αυτό το κέικ της φωτογραφίας θα το ονομάσω «το κέικ Περιμένοντας». Γιατί ακριβώς σήμερα είχα τόσα πολλά να περιμένω που μόνον ένα καινούριο κέικ θα με βοηθούσε όλες αυτές τις ώρες που κοίταζα το ρολόι, ή χάζευα άσκοπα μέχρι να έρθουν αυτά που περίμενα. Και δεν ήταν και λίγα… Περιμένοντας κάτι καλό για όλους…περιμένοντας για να με φωνάξουν για να πάρω τον κωδικό μου για την κάρτα μου… περιμένοντας να περάσουν οι ώρες για να ξεκινήσω να χρησιμοποιώ επιτέλους αυτήν την κάρτα τακτικής δόσης… περιμένοντας τις εξελίξεις… περιμένοντας τη μαμά να χαμογελάσει σήμερα που είναι τα γενέθλιά της… περιμένοντας να...

Αυτή η φωτογραφία είναι παρμένη μόλις την προηγούμενη εβδομάδα από τις παρυφές του Αγίου Όρους και νομίζω ότι για μένα είναι μια ανάσα καλοκαιριού. Καθώς την κοιτούσα και ζαλιζόμουν με το τρυφερό πράσινο χρώμα των φύλλων σε συνδυασμό με το δροσερό κόκκινο των μοσχομπίζελων(που ίσως είναι), σκέφτηκα αμέσως μια παρόμοια σύνθεση για το γλυκό μου της περασμένης Κυριακής. Φράουλες με αμύγδαλα και ζύμη μπισκότου, σερβιρισμένα με σαντιγί! Σας προσκαλώ να τη φτιάξετε μέχρι το μεσημέρι και να το σερβίρετε ακόμη και κάπως ζεστό με τη σαντιγί ή με κρέμα βανίλια παγωτό.

Αυτά λοιπόν είναι τα τελευταία ρεβίθια στο ντουλάπι μου, πριν το καλοκαίρι εννοείται! Και βέβαια θα τα ξαναπάρω για σαλάτες και συνοδευτικά αλλά δε θα τα αποθηκεύω όπως κάνω το χειμώνα. Σήμερα που είχα πολύ κέφι να τα μαγειρέψω, νομίζω έγιναν τόσο νόστιμα που θέλω να σας τα δείξω. Και αν και στο σπίτι μου είχαμε εκπαιδευτεί μόνον στον παραδοσιακό τρόπο μαγειρικής οσπρίων, δηλαδή απαραιτήτως με σάλτσα και σερβιρισμένα μέσα σε λίγο πηχτό ζωμό μαζί με σαλάτα λαχανικών και ελιές, οι αλλαγές αυτές που είναι μόνον ένα μικρό άγγιγμα διαφοράς, έδωσαν μια ευχάριστη νότα στο τραπέζι μας και μας άρεσαν...