Εγώ σίγουρα ναι! Όταν στρώνω τραπέζι πρέπει να ρίξω πολλές πινελιές κόκκινες, κίτρινες, πράσινες για να υπάρχει ευχάριστη διάθεση και μια σχεδόν  παιδιάστικη ζωντανή ατμόσφαιρα. Πάντα! Ποιος μου έχει βάλει αυτήν την ιδέα, απορώ! Η μαμά μου όλο φωνάζει: Μην υπερβάλλεις, πιο λιτά, πιο συμμαζεμένα τα σερβιρίσματά σου… Κάθε φορά που πάω να ετοιμάσω κάτι όμως, είναι σα μια παιδική σκανταλιά. Κάποιος να σου λέει, μηη! Και συ χωρίς να πολυσκέφτεσαι, μαγνητισμένος σχεδόν αρχίζεις να σκορπάς τα χρώματα, να αναμιγνύεις γεύσεις και μυρωδιές… και να! μια πολύχρωμη, χαρούμενη ζωγραφιά! Σήμερα το χρωματιστό μου πιάτο έχει κοτόπουλο με λαχανικά σουβλάκι και πικάντικο...

Μια σειρά από διαφορετικά κουλουράκια ξεπετιούνται κάθε δυο – τρεις μέρες τον τελευταίο καιρό στην κουζίνα μου και φυσικά… πολλοί αναρωτιούνται! Κι άλλα ζυμαράκια; Πιο περίπλοκα σχήματα; Πλάθω κουλουράκια με τα δυο χεράκια…, ένα παιδικό τραγουδάκι που είναι τελικά λυτρωτικό, κυρίως για μαμάδες. Και ακόμη περισσότερο, όταν αναμίξετε και τη σοκολάτα, το καλύτερο αντίδοτο σε συναισθηματικές αναμπουμπούλες! Αχά! Να ο λόγος που εξακολουθούν να παρελαύνουν γλυκές μπουκίτσες στο τραπέζι: φέρνουν όλα τους ένα hint από σοκολάτα και συνοδεύουν απίθανα ένα ζεστό κακάο με βανίλια ή με ζάχαρη καρύδας! Είναι τα μαρεγκάκια με σοκολάτα κάστανο, τα baci di dama με σοκολάτα, δύο φλυτζάνια κακάo…μια...

-And, he, asks you to leave your family, your mother and father, your village and go with him so far away, to Siberia? -It’s a new world, papa, a new world…. Είναι αυτός ο αυθεντικός διάλογος στην ταινία «Ο βιολιστής στη στέγη»; Όχι, ακριβώς! Είναι αλήθεια όμως πως τα κορίτσια της οικογένειας στην ταινία του ’70, έλκονται από έναν «καινούριο κόσμο», όπως τον ονομάζουν συνεχώς. Και δε διστάζουν να πάνε αντίθετα στην παράδοση, ν’ αφήσουν πίσω τους αγαπημένες συνήθειες και πολύτιμους ανθρώπους και να ακολουθήσουν την αγάπη σε κάποια άγνωστη γωνιά της γης. Όταν είδα για πρώτη φορά αυτούς τους...

Λίγο πριν την Τετάρτη, η μαμά πώς βρίσκει μια αφορμή και μου θυμίζει τη νηστεία αυτής της ημέρας! Και να, κάνει καλό στην υγεία μας… Και να πρέπει, δεν είναι σωστό, όλοι νηστεύουν… Εξάλλου είναι και θρησκευτικά αποδεκτό… -Τι θα φάτε αύριο; είναι και Τετάρτη, να σου υπενθυμίσω… Έχει σίγουρα τον τρόπο της  να μου φυτέψει το σποράκι της αμφιβολίας που γίνεται σιγά σιγά μικρό δεντράκι της σιγουριάς. -Οπωσδήποτε νηστεία για την Τετάρτη! Σκέφτομαι κάπου εκεί, κοντά στο μεσημέρι της Τρίτης. Ένα κλασικό πιάτο όσπρια, το πολύ πολύ ένα λαδερό, πατάτες γιαχνί, αρακάς λεμονάτος, γεμιστά, τόσες συνταγές για χορτοφάγους πια…...

Η συνέχεια του «Ένας χαρταετός και μια Καθαρή Δευτέρα» O μικρός καλεσμένος μας, ο δράκος χαρταετός, που εδώ που τα λέμε, στριμώχθηκε στη συντροφιά μας και την έκανε πολυπολιτισμική, άνοιγε δρόμο με απίθανη σβελτάδα ανάμεσα σε αραιά συννεφάκια. Εμείς κοντρολάραμε το σχοινί του και ζυγιάζαμε το σώμα μας για να ισορροπήσουμε καλύτερα. -Εεπ! Θα σου φύγει, κράτα γερά! Πρόσεχε, πέφτειειει! Εκεί ήταν που κάποιος είχε την ιδέα: Τι έχει μέσα το καλάθι; Και ο σωτήρας-μαμά που περίμενε με κρυφή λαχτάρα ποιος θα προσέξει και τις δικές της πολύχρωμες κατασκευές, άνοιξε το «μπασκετάκι», όπως δυστυχώς  λέγεται σε greeklish μεταξύ μας το...