Σήμερα το τζίντζερ κέικ μου έχει τη δική του ιστορία! Έρχεται από το παρελθόν, από την εποχή του πολέμου. Το βρήκα σε μια κομμένη σελίδα περιοδικού, όπου έγραφε πως είναι μια παλιά συνταγή που το Kitchen Front Cafe στο Μουσείο Πολέμου του Λονδίνου  σερβίρει εκεί με μεγάλη επιτυχία, μια ανάμνηση μέσα σε τόσες άλλες. Όταν το δοκίμασα, άρεσε σε όλους πολύ! Είναι εύκολο, απαλό και υγρό στη γεύση και τρελαίνεσαι να το φουρνίζεις γιατί μυρίζει τόσο ωραία, σαν να σιγοψήνεται καραμέλα! Και αυτό γιατί έχει μέσα golden syrup, ένα αγγλικό σιρόπι που συνηθίζεται πολύ σε αγγλικά γλυκά, σα χρυσή γλυκόζη....

Όταν διαβάζετε, εργάζεστε ή απλώς σκέφτεστε, δε θέλετε κάποια στιγμή να αφήσετε τα πάντα γύρω σας αλλά και μέσα σας να τρέχουν στο δικό τους ρυθμό και να ξεφύγετε με την αφορμή ότι… πρέπει να πιείτε οπωσδήποτε κάτι; Τι θα επιλέγατε άραγε να φτιάξετε! Στο δικό μας σπίτι πολύ συχνά ακούγεται μέσα στην ημέρα, η φράση ….a cup of tea? Ο ένας μας ρωτάει και ο άλλος ξεκινάει τη διαδικασία του τσαγιού. Πολύ συχνά γινόμαστε, Αυτός, Αυτή και a cup of tea! Εγώ βέβαια, όταν την πρωτοάκουσα αυτήν τη φράση, ξαφνιάστηκα. Ήμουν συνηθισμένη στην κούπα του καφέ μου που αποτελούσε...

-Μαμά, γεια! Έχεις μαγειρέψει για το βράδυ; λέω να περάσω μετά τη δουλειά…. είμαι και πολύ κουρασμένη… Θέλεις να φάμε παρέα; Κάτι σε κρέας μήπως; Πώς να πεις όχι στο γλυκό, αναπάντεχο αυτό κάλεσμα! Ένας συναγερμός από μικρά προειδοποιητικά καμπανάκια με στέλνουν σε μια στιγμή να  ψωνίσω τις προμήθειές μου, στη δεύτερη έχω βρει το μενού, και την τρίτη έχω στρώσει το τραπέζι στο μπαλκόνι. Μικρές φλογίτσες οι σκέψεις μου πετιούνται σαν πυροτεχνήματα και κατευθύνουν μεθοδικά την όλη προετοιμασία μιας μικρής γιορτής.… Το γλυκάκι έτοιμο, το  spumante prosecco σερβιρισμένο, το καλό μου χαμόγελο, η τέλεια εμφάνιση, μια γλυκιά προσμονή για...

Η Αρετή είναι μια Ελληνίδα που ταιριάζει απόλυτα στην Παριζιάνικη πολύχρωμη ατμόσφαιρα: Μποχήμιαν λουκ, μακριά καστανόξανθα μαλλιά, γλυκό χαμόγελο και τρομερή διάθεση για ζωή… Τη φαντάζομαι να περιδιαβαίνει τους πολύβοους δρόμους του Παρισιού, να πίνει το χυμό της κάπου εκεί στην Grande Arche de La Defence, να αγοράζει ήλιους από τα υπαίθρια ανθοπωλεία, να θαυμάζει τις παριζιάνικες υδατογραφίες στην άκρη του ποταμού… ίσως να δοκιμάζει αρώματα στην Galerie Lafayette και σίγουρα να απολαμβάνει ένα μικρό πικνίκ με τους φίλους της στη γαλλική εξοχή…. Αλλά να σκύβει και να διαβάζει μιαν ανοιχτή σελίδα στη βιτρίνα του Παριζιάνικου βιβλιοπωλείου και να προσπαθεί...

Το σπίτι μου στο χωριό κοντά στο Σταυροβούνι ήταν μικρό, απεριποίητο, με αυλίτσα γύρω-γύρω που είχε πολλές δυνατότητες να γίνει ένας ωραίος κήπος, στα έμπειρα χέρια ενός υπομονετικού κηπουρού. Όταν το πρωτοαντίκρισα, φοβήθηκα. Θες η τρύπα στο πλάι για να μπαίνει η γάτα, οι ξεραμένες από τον ήλιο γαλάζιες πόρτες με τις χαλαρές κλειδαριές, μήπως το πόσο χαμηλό ήταν και σχεδόν απομονωμένο, στην άκρη του χωριού, δίπλα στο εκκλησάκι της Αγια-Μαρίνας; Ίσως ακόμη να έφταιγε η απόσταση από τα γνώριμά μου μέρη. Ακόμη και  το ότι ποτέ δεν είχα ζήσει σε χωριό και μάλιστα τόσο ζεστό και ήσυχο, σχεδόν φάνταζε...