Κάτι τέτοιες μέρες που μέσα στο καταχείμωνο ξαφνικά έχουμε ζέστες και λιακάδες το μυαλό μου πάει στις εκδρομές και στα ταξίδια και αναλόγως μαγειρεύω λίγο…εκδρομικά! Και όλο θυμάμαι την ξενοιασιά των εξορμήσεών μας στο Μεταλλικό… Αυτό το μέρος, λίγο έξω από το Κιλκίς σίγουρα θα υπάρχει ακόμη αλλά πολύ θα ‘θελα να ξέρω αν συνεχίζει να ξεχειλίζει από χαρούμενους εκδρομείς με κάθε ευκαιρία μιας καλής ημέρας… Εκεί μας πηγαίναν με το σχολείο, εκεί μας διασκέδαζαν και οι γονείς μας. Τι να θυμηθώ, γέλια και καθαρή σκόνη, φτιαγμένη μόνον από τρεχαλητά και από μπαλιές, τίποτε άλλο στον αέρα. Μόνον στη βαθιά...

Κάθε φορά που έβλεπα αυτά τα ζαχαρένια μπισκοτοσπιτάκια σε βιτρίνα ζαχαροπλαστείου χαμογελούσα, τα θαύμαζα αλλά… μέχρι εδώ! Δεν μου πέρασε από το μυαλό να ασχοληθώ με μια τέτοια κατασκευή. Αν και είναι πολύ χαριτωμένα, μέσα στη ζελατίνα τους με τους φιόγκους και τα χρώματα, με τις χιονισμένες τους στέγες, τα ζαχαρένια φουγάρα και τις πλουμιστές αυλές, σα μικρά αγροτόσπιτα βγαλμένα μέσα από ένα μαγικό παραμύθι. Αυτή τη χρονιά όμως, δεν ξέρω πώς, η κόρη μου εκεί που ήμασταν όλοι μαζεμένοι είχε μια ιδέα και την είπε, έτσι απλά….την επόμενη Κυριακή φτιάχνουμε σπιτάκια, ετοιμαστείτε….. Μπήκαμε όλοι στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα και αρχίσαμε...

Είναι αλήθεια πως μικρή δοκίμαζα κρυφά διαφορετικές γεύσεις στο κολατσιό μου, όπως για παράδειγμα τα αγαπημένα μου αλμυρά κράκερς με κίτρινο κασέρι και μια στρώση μαρμελάδας ή ένα άλειμμα τυριού με γλυκό πορτοκάλι, η μερέντα πασπαλισμένη με αλάτι, αλλά και άλλες,  κάποιες φορές αποτυχημένες γευστικές επινοήσεις μου που θα ήθελα να τις ξεχάσω… Τότε νόμιζα πως μέσα από αλλιώτικες γεύσεις ταξίδευα σε άλλα μέρη, συναντούσα κάθε τόσο κάτι από τον υπόλοιπο μακρινό κόσμο που δεν κυκλοφορούσε στο σπίτι μου αλλά τον άκουγα στο ραδιόφωνο, τον έβλεπα στην τηλεόραση και τον διάβαζα μέσα στα βιβλία.  Έμοιαζε τόσο απέραντος και μαγικός αλλά...

Κάπου γύρω στη δεκαετία του 1970, οι μικρές μαμάδες, νεαρές κυρίες που κυρίως ασχολούνταν στο σπίτι με τη φροντίδα της οικογένειας αλλά ονειρεύονταν να δουλέψουν full time έξω, είχαν κάτι φανταστικές διεξόδους χαλάρωσης και ανανέωσης: τουλάχιστο μια φορά την εβδομάδα δε σταματούσαν να καλούν στο σπίτι τις φίλες τους για απογευματινό καφέ και κουβεντούλα. Τα μελαγχολικά απογεύματα της αρχής του χειμώνα άλλαζαν όψη γι’ αυτές κι έπαιρναν χρώμα και κίνηση. Όλες έρχονταν απαραιτήτως με το κέντημά τους, έραβαν χιλιάδες βελονιές και γελούσαν, αντάλλασσαν πατρόν για μοντέρνα φορέματα και κερνιόντουσαν φυσικά πολλά homemade γλυκά. Η μανία της εποχής, εκεί περίπου από το τέλος Σεπτεμβρίου και μετά, ήταν...