Αυτό το κέικ θα έλεγα πως έχει παραεμφανιστεί στην κουζίνα μου. Το έχω φτιάξει …κάποιες πολλές φορές και με ατελείωτες παραλλαγές. Και όχι πως μου άρεσε από πάντα αυτή η ιδέα του καρότου ή τελευταία του παντζαριού μέσα σε κέικ! Αλλά φταίει ο Κρις, ένας ψηλός, κάπως γεμάτος, γοητευτικός Κύπριος ζαχαροπλάστης και το μαγαζάκι του με τα every day fresh snacks and sweets. Είχε το γωνιακό στενόμακρο μαγαζί του πολύ κοντά, περίπου στα 800 μέτρα από το σπίτι μου λίγο πριν βγεις στον κεντρικό δρόμο της περιοχής. Τυχαία μπήκα για να πάρω φρέσκο ψωμί. Συνάντησα μια φιλική ατμόσφαιρα με τις...

Φτιάχνουν applestrudel οι ελληνίδες μαμάδες; Όχι, ποτέ! Ψήνουν μηλόπιτες ή κέικ με μήλα και μπόλικη κανέλα. Ανοίγουν φύλλο πολύ λεπτό σα τσιγαρόχαρτο και ζωγραφίζουν στο ταψί πίτες με σουρώματα και κοθόρια, γλυκές και αλμυρές, νηστίσιμες και μη, πάντα ροδοψημένες και μοσχομυριστές.  Αλλά αυτό το απλστρούντελ για το οποίο θέλω να σας μιλήσω σήμερα δεν είναι ακριβώς πίτα ούτε και κέικ με μήλα. Αυστριακής κυρίως προέλευσης αλλά και στο γαστρονομικό λεξικό και άλλων βόρειων χωρών της Ευρώπης είναι ένα ελαφρύ γλυκό για τον απογευματινό καφέ.  Ή όπως λέει η κόρη μου, σούπερ! κράτα μου ένα κομμάτι για πρωινό! Το ήξερα από...

…λέω πως κάπως έτσι θα ρωτούσε ένας ήρεμος Ελβετός τη γυναίκα του, κάποιο ηλιόλουστο πρωί, καθισμένος χαλαρά στην ξύλινη τραπεζαρία του. Και θα της χαμογελούσε, εκεί έξω στο γρασίδι της αυλής του σπιτιού του, δίπλα ακριβώς στη λίμνη με τα πεντακάθαρα νερά. Και μετά θα σήκωνε το βλέμμα του να αντικρίσει την επιβλητική φιγούρα του απέναντι βουνού που καθρεφτίζεται μέσα στο νερό, κάτι σαν μια σκηνή από ταινία του JamesBond, που πρώτα σε εκπλήσσει με την απίθανη φυσική ομορφιά του τοπίου και μετά ακολουθεί η απερίγραπτη δράση…   Αχ αυτή η Ελβετία με τις ομορφιές της…     Από παλιά...

Αν θέλει κανείς να επιστρέψει σε μέρος που έχει ωραίες αναμνήσεις, θα έλεγα να μην το κάνει! Ας μείνουν κρυμμένες στο μυαλό όσες εικόνες ομορφιάς και ξενοιασιάς έχουμε και ας επισκεπτόμαστε άλλα μέρη καλύτερα. Εγώ βέβαια, είμαι η πρώτη που σπάω αυτήν τη συμβουλή! Όλο και ξαναγυρίζω εκεί που δε με σπέρνουν! Γι’ αυτό και βρέθηκα ξανά στο Πολύχρονο των παιδικών μου χρόνων. Μετά βίας αναγνώρισα δυο τρεις εικόνες… …μια ξεθωριασμένη, μακρόστενη, πρώην νέον πινακίδα που έγραφε το όνομα ενός καφενείου ….μια γιαγιούλα, η αρχόντισσα που κάποτε ήταν, καθισμένη στην ξύλινη πλιάν πολυθρόνα της, έξω από το παλιό πατρικό της...

Το Κιέτι είναι μια ήσυχη πόλη, πλημμυρισμένη από ιστορία, με πολύ ζεστούς και χαμογελαστούς ανθρώπους. Ανήκει στην περιοχή του Αμπρούτζο και συνδυάζει την ηρεμία της εξοχής, τον φρέσκο αέρα του βουνού και την αλμύρα της θάλασσας από την πολύ κοντινή Πεσκάρα. Στο Κιέτι που με έκπληξη έμαθα πως έχει κατά την παράδοση το όνομα της μάνας του Αχιλλέα, της Θέτιδας, βρέθηκα φέτος, νωρίς την άνοιξη. Το πιο σημαντικό βέβαια ήταν για μένα πως κάθε πρωί από το παράθυρό σου έβλεπες απέναντι έναν απέραντο ουρανό, έναν απίθανο λόφο να ανεβοκατεβαίνει μπροστά σου καταπράσινος και λουλουδιασμένος με σπαρμένα εδώ κι εκεί αγροτόσπιτα...