Σήμερα στο σπίτι μας, όποιος έρχεται, κερνιέται ένα μικρό γλυκάκι, το budino al cioccolato και λέει, μμμμ! ωραίο!

Αυτή η σοκολατένια απόλαυση έγινε σε ανάμνηση της Φράνκα, μιας Ιταλίδας που γνώρισα κάποιο Μάρτιο μήνα σε ένα πολύπλοκο ταξίδι στην Περούτζια.

Βρέθηκα ξαφνικά στην κουζίνα αυτής της γυναίκας σε μια συνοικία της παλιάς πόλης με μοναχικά σπίτια και πολλή υγρασία. Ψηλή και λεπτή,  με κοντοκουρεμένα μαλλιά, μου έκανε πολλή εντύπωση, ώστε να τη θυμάμαι ακόμη, κυρίως για την κατσαρόλα στα χέρια της! Μιλούσε ασταμάτητα και με μια  ξύλινη κουτάλα ανακάτευε μια σοκολατένια  κρέμα χωρίς να  σταματά καθόλου. Μόνον κατά διαστήματα φώναζε στα δυο σκυλιά της, την Τσιπόλα και την Καρότα που γυρόφερναν την κουζίνα και δεν ενοχλούσαν καθόλου τους παρευρισκόμενους.

Πόσες φορές είχε ανακατώσει αυτήν την κρέμα η Φράνκα, ήταν απορίας άξιον. Την έβλεπα με την άκρη του ματιού μου να μιλάει και να χτυπάει και απορούσα πώς έχει τέτοια υπομονή να αφιερώνει τόσο χρόνο για κάτι τόσο αναπόφευκτα απλό.

Την παρακολουθούσα μέχρι που μοίρασε σε μπολάκια το γλυκό αλλά αυτή συνέχιζε να ανακατώνει στην κατσαρόλα, ό,τι είχε απομείνει, με την ίδια απίθανη ηρεμία στις κινήσεις συνοδευμένη από την ακατάσχετη φλυαρία. Φυσικά και δεν ήξερα τι έλεγε, μόνον τα Cipolla, vieni qui! Carota lascia questo! Καταλάβαινα, τις μικρές δηλαδή προτροπές στους σκύλους της που δεν έμοιαζε να έχουν κάποιο άλλο νόημα παρά μόνον να τους υπενθυμίζει πού και πού την παρουσία της.

Δεν μίλησα σχεδόν καθόλου εκείνην την ημέρα παρά μόνον όταν ζήτησα με μεσολαβητή τη συνταγή για αυτήν την πολυδαρμένη κρέμα. Μπορεί να μην  προοριζόταν για μένα και γι’ αυτό δεν τη δοκίμασα, ούτε να κατάλαβα τι επιτέλους έλεγαν οι κοινοί μας γνωστοί αλλά η συνταγή προστέθηκε στη συλλογή μου!

Για σήμερα όμως αυτήν θυμήθηκα και την έφτιαξα με λίγη μαρμελάδα φράουλα, σαντιγί και πολλή αγάπη για όλους τους καλεσμένους μου…που είναι αναπάντεχα πολλοί, όπως εκείνη τη μέρα στην κουζίνα της  Φράνκα και μόνον η Τσιπόλα και η Καρότα λείπουν !