Μια ηλιόλουστη πασχαλιάτικη μέρα μου πρόσφεραν αυτό το ψωμάκι σε ένα ευγενικό σπίτι στην Κύπρο. Είχε πολλές νοστιμιές σε αυτό το τραπέζι και ειδικά αυτό που με εντυπωσίασε ήταν κάτι που το έλεγαν, δάχτυλα κυριών, έλα Παναγιά μου, τι σκαρφίζονται!!! Ήμουν πολύ μικρή και μόλις είχα αρχίσει να φτιάχνω τα πρώτα μου γλυκά, αυστηρά επιλεγμένα από το μπλοκάκι της μαμάς. Αυτά εμπιστευόμουν αλλά και αυτά ήταν συμβατά με τον ουρανίσκο μου και φυσικά αυτά θα έφτιαχνα, έτσι μακριά από το σπίτι μου, τις ατέλειωτες ώρες που ξεκινούσα να κάνω την νοικοκυρά….

Και βέβαια, υπήρχε ένας ακόμη σοβαρός λόγος που ασχολιόμουν με τη μαγειρική. Δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω. Το χωριουδάκι που έμενα δεν είχε κανένα άλλο μαγαζί παρά στο κεντρικό του σημείο δέσποζε το μοναδικό μπακάλικο…εκεί ψώνιζες τα πάντα, παράγγελνες ό,τι ήθελες από την πόλη αλλά και τηλεφωνούσες, έβλεπες κάποιον να μιλήσεις και έκλεινες τα ραντεβού σου για τον επόμενο καφέ….

Ήταν τόσο πολύτιμο αυτό το μπακάλικο, ακόμη επειδή σ’ αυτό το χωριό τα πρωινά δεν κυκλοφορούσε κανείς, γιατί όλοι έφευγαν μακριά, από τα χαράματα, για δουλειά… και έτσι η μόνη ελπίδα να μιλήσεις σε κάποιον, ή να τηλεφωνήσεις ήταν εκεί, στα 200 μέτρα χαλαρό περπάτημα από το σπίτι…

Βέβαια, όταν το πήρα είδηση, να σου και εγώ, με τους εργάτες στο λεωφορείο για την πόλη, τρεις φορές την εβδομάδα, στις 5 το πρωί ακριβώς, στρογγυλοκαθισμένη και πάντα ζαλισμένη από την κολόνια γιασεμί που φορούσε ανελλιπώς η κυρία με τα ξανθά μαλλιά και το πλατύ χαμόγελο στις πρώτες θέσεις. Παρόλο που πάντα καθόμουν μακριά της, στη μισή ώρα διαδρομής η μυρωδιά της κολόνιας της απλωνόταν παντού και ήταν ένα άλλο μικρό βουναλάκι που έπρεπε να ξεπεράσω στο δρόμο για την ελευθερία, όπως ονόμαζα τις συχνές πρωινιάτικες αποδράσεις μου στην πόλη…

‘Τσουρέκι ατομικό, τέλειο!!!!’, σκέφτηκα και το πήρα με ευχαρίστηση. Γιατί όταν είσαι μακριά από τις συνήθειές σου, οτιδήποτε σου θυμίζει τη θαλπωρή του σπιτιού σου σε ξετρελαίνει! Κόβω λοιπόν με λαχτάρα και παίρνω την πρώτη απογοήτευση…. τι είναι αυτά τα πράσινα αναρωτιέμαι… ΔΥΟΣΜΟΣ ΣΤΟ ΤΣΟΥΡΕΚΙ!!!!!!!!!!!!!!, και τι είναι αυτή η άσπρη γλυκιά υφή κρέμας μέσα στο τσουρέκι, που κατά τ’ άλλα μύριζε μαστίχα και ήταν τέλειο και πολύ αφράτο… Ωωωπ! Και σταφίδες; μμμ! Δεν τις τρώω εγώ τις σταφίδες, τι κρίμα! Πόσο ακόμη θέλει να με παιδέψει αυτό το τσουρεκάκι, τι απογοήτευση, αλλά τελοσπάντων θα βγάλω τουλάχιστον τις σταφίδες με προσοχή και χωρίς να με καταλάβουν…

Αυτές ήταν οι πρώτες μου εντυπώσεις από το πασχαλιάτικο παραδοσιακό γλυκό της Κύπρου που θυμίζει λίγο στην ιδέα τα φαναράκια της Κρήτης αλλά είναι πολύ εντυπωσιακό και φυσικά τέλειο και πολύ ταιριαστό στις γεύσεις!

Είναι must να δοκιμάσεις αυτήν την υπέροχη φλαούνα και ας με συγχωρήσουν οι Κύπριες ζαχαροπλάστισσες γιατί σίγουρα θα ανακαλύψουν λάθη στο αγαπημένο τους γλυκό! Για μένα ήταν σήμερα μια μοναδική εμπειρία: να βλέπω το πόσο μαλακή και ευκολόπλαστη έγινε η ζύμη, να τη βλέπω να φουσκώνει φανταστικά πολύ, να την πλάθω και να βάζω μέσα τη γλυκιά τυρένια γέμιση και φυσικά να δαγκώνω ένα γλυκό που είναι γεμάτο αναμνήσεις και μυρωδιές από την Κύπρο που αν κάποιος θέλει να επισκεφτεί, νομίζω είναι στην καλύτερη εποχή της τώρα το Πάσχα.

Πώς γίνεται να είσαι είκοσι χρονών όταν δοκιμάζεις αυτό το υπέροχα παράξενο γλυκό ψωμάκι και να έρχεται μια στιγμή που το φτιάχνεις στην κουζίνα σου, με απίστευτη ευκολία και περίσσιο κέφι, ε, είναι ένα από τα μυστήρια της ζωής για μένα….

Σήμερα το φτιάχνω, πρώτα γιατί μια φίλη μου μου έφερε αυθεντικό, σπιτικό χαλούμι και πιστέψτε με έχει διαφορά από του εμπορίου αλλά και κατά δεύτερο, το αφιερώνω στους συνταξιδιώτες μου εκείνης της εποχής, τους γεννημένους και τους αγέννητους!

Καλή Ανάσταση, αγαπημένοι μου και καλή αντάμωση…