Πάστα Φλώρα, με γέμιση μαρμελάδα φράουλα ή τέλεια με βερίκοκο. Ένα κομμάτι από αυτό το γλυκό είναι μια απόλαυση μαζί με καφέ, ή με μια κούπα τσάι του βουνού.  Πάντα. Αλλά και ταιριαστή στο πρωινό ή η τελευταία γλυκιά μπουκιά πριν κοιμηθείς.

Τη θυμάμαι στην κουζίνα της μαμάς μου, τότε που βαριόμασταν να τη φάμε, γιατί δεν είχε φυσικά μερέντα και ήταν για μας μια ακόμη ήσυχη αλλά σταθερά επίμονη ιδέα της μαμάς να μας παραγεμίσει με μαρμελάδα με όποιον τρόπο μπορούσε, πτι φουρ, πάστα φλώρα, ή φέτες με βούτυρο κομμένες με μαστοριά σε μπουκίτσες. Πάλι πάστα φλώρα; Λέγαμε και ξαναλέγαμε αλλά την καταβροχθίζαμε σίγουρα. Και έπλαθε τα μπαστουνάκια η μαμά κάθε Πέμπτη κυρίως,  για να τα συνδυάσει και με τον ερχομό των άλλων κυριών για καφεδάκι και ανταλλαγή απόψεων για καινούρια ραψίματα και επίδειξη των πρόσφατα τελειωμένων κεντημάτων.

Όταν μεγάλωσα, η συνταγή αυτή ήταν μια από τις πρώτες που δοκίμασα στην αναζήτηση γλυκού γιατί η μαμά μου τη διαφήμιζε ως μια από τις πολύ βολικές και εύκολες για καινούριες μαγείρισσες. Εξάλλου ήταν μπροστά μπροστά στο τεφτέρι της ζαχαροπλαστικής για αρχαρίους. Τα μπαστουνάκια πάντα με παίδευαν πολύ. Μια στις τόσες μόνον να μη θρυμματίζονται ή να στέκονται όπως της μαμάς, αμετακίνητα και ολοστρόγγυλα στη θέση τους. Τι στο καλό, τόσο εύκολη φαινόταν, ειδικά όταν τα έφτιαχνε η μαμά, τα χέρια της άπλωναν τόσο απαλά και πίστευα ακράδαντα ότι είναι a piece of cake να την καλύψω κι εγώ. Λίγο αλευράκι παραπάνω και θα τελειοποιούνταν. Άθλος μεγάλος  για να πετύχω τις πρώτες γλυκές αυτές τάρτες αλλά πάντα η μυρωδιά της φρέσκιας ζύμης αναμεμιγμένη με το άρωμα του κονιάκ ή του ούζου, διέλυε κάθε ενοχλητική σκέψη για το αν ήταν καλοσχηματισμένα τα μπαστουνάκια ή η ζύμη κάπως άψητη από κάτω.

Σιγά σιγά την ξέχασα σα γλυκό σπιτικό.  Στα ζαχαροπλαστεία μπορούσες πάντα να τη βρεις, αν ήθελες,  σε κομψά μικρά σχήματα ή και ατομικές μικρές τάρτες με τα χαρακτηριστικά μπαστουνάκια. Ποιος ο λόγος να παιδεύεσαι στο σπίτι;

Όμως είναι κάποια γλυκά που στέκονται στον χρόνο. Μου κάνει τρομερή εντύπωση που χθες μαζί με το τσάι μου επέλεξα αβίαστα ένα κομμάτι πάστα φλώρα ανάμεσα από υπέροχες δημιουργίες με μπόλικη ζάχαρη σε κάθε μορφή της. Και δικαιώθηκα. Ήταν ο τέλειος συνδυασμός μαζί με την κουβεντούλα. Ε και φυσικά έψαξα ξανά τα τετράδια και τη βρήκα.

Παλιά συνταγή τάρτας με γέμιση φράουλας, φτιαγμένη με Βιτάμ, χωρίς ποτό, χαρακτηριστικά ούζο ή κονιάκ και με άχνη που σίγουρα ελαφρύνει την ποσότητα ζάχαρης στο γλυκό. Δεν ακολούθησα ακριβώς τη συνταγή αλλά και τη ζύμωσα με έναν διαφορετικό τρόπο που θεωρώ ότι λύνει το μυστήριο για εύκολα μπαστουνάκια από πάνω και η ζύμη έχει  εξασφαλισμένη επιτυχία.  Και τελικά αρέσει και στα σημερινά παιδιά, πράγμα περίεργο αφού βομβαρδίζονται συνέχεια με τερατάκια jellies και μπισκότα φουλ στη ζαχαρόπαστα. All time classic, παιδί μου, πώς να το κάνουμε; Κάτι σαν τα μπισκότα Παπαδοπούλου…που και γι΄αυτά σκέφτομαι λίαν συντόμως να τα τιμήσω με ένα πολύ απλό αλλά γαργαλιστικό γλυκάκι.