Όσοι μεταναστεύουν για λίγο ή πολύ, γνωρίζουν πόσο δύσκολο είναι να χαρείς την Καθαρή Δευτέρα τόσο μακριά από τις δικές σου αναμνήσεις. Σήμερα όμως, μόλις ανακάλυψα πως ένα βήμα από το σπίτι μου, κάτω από τον ελαφρώς συννεφιασμένο αγγλικό ουρανό μπορείς να νιώσεις ότι ήρθε η μέρα αυτή και να πετάξεις τον χαρταετό σου. Μάλιστα το ίδιο ξένοιαστα, όπως στην πατρίδα μου! Ανάμεσα σε πομπώδη κτίρια και άπειρους αυτοκινητόδρομους βρίσκεσαι να περπατάς ξαφνικά σε μια εγγλέζικη εξοχή, παρέα με ένα ανοιξιάτικο αεράκι και θέα καταπράσινες πλαγιές και ντελικάτα αγριολούλουδα. Αυτό ακριβώς είναι ένας περίπατος στον λόφο του Πρίμροουζ του Λονδίνου....

Ο Νάιτζελ…Ψηλός, γοητευτικός, αδύνατος με το τζηνάκι του και τα extreme αυτοκίνητά του. Δύσκολος και μόνος. Γνήσιος τζέντλεμαν αλλά και ευγενικά… απρόβλεπτος! Ένας αντιπροσωπευτικός mod της δεκαετίας του ΄60….στις παλιές καλές εποχές… Tώρα όταν έρχεται Ελλάδα του αρέσει να ρεμβάζει. Ο  ίδιος λέει, he is quietly observing. Και απαραίτητα να ακούει μουσική, only the classics…με ένα τσιγάρο στο χέρι και  το αγαπημένο του lady grey τσάι, χωρίς ζάχαρη, με γάλα. Δε δυσκολεύτηκα στο πρώτο γεύμα του μαζί μας. Ήξερα ακριβώς τι του ταιριάζει: Παστίτσιο με λαζάνια Σαλάτα μαρούλι-καρότο, μόνον για να τη βλέπει δε θα την πλησιάσει McFarland κόκκινη μπύρα...

Στα γενέθλια των παιδικών μου χρόνων δεν υπάρχουν οι φοβερές χρωματιστές τούρτες με θεματικό περιεχόμενο, οι σφολιάτες με τις χίλιες γεύσεις από το ζαχαροπλαστείο, η αφθονία της κρέμας με την παθιασμένη γλύκα της σοκολάτας. Η παιδική μου μνήμη μου φέρνει τη μαμά νέα, δροσερή παρουσία με ζεστό χαμόγελο και την πιατέλα με το ψηλό κέικ πασπαλισμένο με μπόλικη άχνη ζάχαρη. Πάντα μια αθώα έκπληξη τα λεπτά ψηλά κεράκια που μαρτυρούσαν 5, 6, 7 χρόνια ύπαρξης και γέλια, χαρά και διάχυτη αγάπη. Ε, κάπου κάπου μια δυσκολία σκίαζε τις όμορφες μέρες… η ώρα περνούσε και δεν έρχονταν τα παιδιά στο πάρτυ!...

Πέντε φίλοι και συγγενείς μαζευτήκαμε ένα βράδυ στις 9 σ΄ένα μπαλκόνι στην εξοχή. Μυρωδάτος καλοκαιρινός αέρας, ένα μεγάλο κάτασπρο τραπεζομάντηλο, δυο κεράκια για φως, γέλια  και,  στο τραπέζι  μια ανάμνηση από τα παλιά που θα μας δένει πάντα: Τα  vegetable samosas! Πιτάκια με λαχανικά και καρυκεύματα που όσο μας έκαιγαν τον ουρανίσκο τόσο πιο φανατικοί καταναλωτές γινόμασταν, και κάθε φορά που η επόμενη στάση του τρένου ήταν Ealing station, last stop, εμείς ξένοιαστοι, κουρασμένοι και γοητευμένοι από  ομορφιές και καινούριες εικόνες,  επιβραβεύαμε τους εαυτούς μας με αυτήν την πικάντικη λιχουδιά. Εμείς οι πέντε έχουμε κι άλλες αναμνήσεις από ταξίδια να...

Όταν θέλεις να μαγειρέψεις κάτι βαθιά ερωτικό για έναν αγαπημένο, για κάποιον που ξέρεις πως ό,τι και να γίνει μα ό,τι και να γίνει θα υπάρχει μέσα σου αναμμένη η φλόγα του έρωτά σου, ε τότε δίχως δισταγμό: σαρμάδες Σιατιστινούς της μαμάς μου με κόκκινο, μπρούσκο κρασί λίγη ρωσική σαλάτα ψωμί της Κομοτηνής σπιτικό προφιτερόλ σε κολονάτα ποτήρια με λιαστό κρασί Σιάτιστας Ανεπανάληπτο… Α! και τραπέζι για δύο και να έρθουν και οι δύο φυσικά! Για τους rookies στη μαγειρική, το μενού που προτείνεται είναι κάπως διαφορετικό αλλά αλάνθαστο: φιλέτο μοσχάρι στο τηγάνι με μπόλικο πιπέρι, (η συνταγή στο διαδίκτυο)...